κη

(I)

κῆ (Α)

(αιολ. τ.) βλ. εκεί.

————————

(II)

κῇ (Α)

ιων. τ.

1. (αντί πῄ ή ποῑ) πού, σε ποιο σημείο («σκοπέειν δὲ χρή παντός χρήματος τήν τελευτήν κή ἀποβήσεται», Ηρόδ.)

2. (εγκλιτ.) (αντί πη ή που) κάπως, κάπου («ταῡτα μὲν νῡν οὕτω κῇ ἐγένετο», Ηρόδ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. Βλ. λ. που].